Sorry, eigenlijk mag ik jullie niet weer opeisen met alweer een nieuwe blog. Maar ik kan het niet helpen, zoveel gebeurd in deze dagen! Het is nu nog allemaal vers.. Dus maak je borst maar nat!

Donderdag was Monica jarig, dus dinsdag en donderdag heel fanatiek cadeautjes gemaakt met Jan-Nathan en Daniëlla! Ongeveer een heel pak gekleurd papier erdoor gejaagd en ik heb ze zelfs geleerd zelf een slinger leren maken, zo een als ik er vroeger een paar heb gemaakt die nog een eeuwigheid helemaal verrot bij de andere slingers hebben gelegen en braaf opgehangen door mijn ouders natuurlijk;) Dus 's ochtends ontbijt op bed met cadeautjes gedaan, daarna snel aankleden en naar school. We gingen natuurlijk niet hardlopen op haar verjaardag, dus had de hele middag om even een boel dingen te doen die ik anders in het weekend zou doen. Mijn tweede economietoets gemaakt! De eerste inmiddels terug, was best goed gegaan! Ik vind dat ik het wel ga halen(A) Verder 's middags naar de mall geweest om geld te pinnen voor het weekend, de laatste dingetjes halen en spullen om een taart te maken voor Monica. We deden namelijk niet zoveel aan haar verjaardag, omdat Daniëlla naar de Nederlandse school moest en pas heel laat terug zou zijn en René was erg druk met het contract dat ze al proberen te laten tekenen vanaf de eerste dag dat ik hier ben.. Maarja dat zijn de Afrikanen hè, die nemen deadlines gewoon heel serieus, het moet op de deadline, niet ervoor dat kan echt niet! En omdat Jan-Nathan en ik dus een hele lange middag hadden, gingen we maar even snel het huiswerk maken en daarna hard aan de slag met onze appeltaart! Hij was heel mooi geworden, met I love mama erop. Dus toen we ze hoorden komen, hebben we snel alle lichten uitgedaan en de kaarsjes aan! Nou dat was een mooie verrassing, kwam er ook nog bij dat die dag eindelijk het contract getekend was, dus we hadden echt feest thuis!

Vrijdagochtend gingen Monica en ik om 5.30 hardlopen, omdat Monica nadat we de kinderen naar school hadden gebracht meteen een vergadering zou hebben en het daarna echt te warm zou zijn. Het begon net een beetje licht te worden en alle mensen die we aan het begin op straat zagen, waren bewakers die van dienst gingen wisselen.. Maar na een tijdje werd het alweer druk, het leven begint hier gewoon als het licht word, maakt niet uit of dat nou om 5.00 of om 9.00 is.. Daarna de kinderen naar school gebracht en weer naar huis, spullen pakken voor het weekend. Wilde ik dus gaan kijken hoeveel geld ik mee zou moeten nemen en wat ik thuis moest laten voor schilderlessen en dergelijke, was het opeens minder voor mijn idee.. En ik had het toch heel goed gecheckt, want ik had al een keer 200 cedi gepind en toen werd het steeds een beetje minder voor mijn gevoel en ik kon me telkens niet herinneren dat ik iets gekocht had.. Maarja dacht, ik heb het vast verkeerd geteld ofzo! Dus toen ik weer 200 cedi gepind had voor dit weekend heb ik het echt heel goed gekeken hoeveel ik waar had. En vrijdag keek ik dus weer in mijn portemonnee, was er 50 cedi uit. En toen dacht ik, ja ik ben niet gek dit klopt niet! Dus ik stuur Monica een smsje dat ik even met haar moest praten.. En daar ging mijn concentratie voor alles wat ik nog even wou doen voor het weekend, voelde me echt heel naar.. Je wilt het er eigenlijk niet over hebben, omdat het dan ook echt realistisch word en je het niet alleen maar kan inbeelden. En het idee dat iemand die heel aardig voor je is en die gewoon in je kamer komt, gewoon even dingen meepakt voelt nou niet echt veilig of thuis ofzo.. Kwam ze 's middags thuis in mijn kamer, ik wist niet zo goed waar ik moest beginnen dus ging een beetje van eehh ja.. -ze vertelde me later dat toen ze het smsje kreeg, ze dacht dat ik vrijdagmiddag al wou vertrekken voor het weekend. Maar toen ik begon met praten dacht ze dat er iemand dood was ofzo, want zo bracht ik het echt - Maar ik vond het gewoon heel moeilijk om te vertellen, want er was maar 1 persoon die het kon zijn, die in mijn kamer was geweest de dag daarvoor, toen ik net 2 uur beneden een economietoets aan het maken was. En dat was Prosper, terwijl hij hier al sinds januari is en hij een van de weinigen is die het goed doet en ook heel aardig is. En ja natuurlijk kenden ze mij al enzo, maar ik ben hier 5 weken en hij wel ff wat langer.. Maar toen ik het uiteindelijk verteld had en ik had nog niet eens zijn naam gezegd, vertelde Monica dat het bij de vorige au-pair Lisanne ook al een keer was gebeurd, maar dat ze toen dacht dat Lisanne nog gewoon aan het geld moest wennen en toen ze het toen gezegd had hield het ook op. Maarja dit was alles bij elkaar de vierde keer, dus Monica had meteen René gebeld en daarna Prosper op staande voet ontslagen. Dus het was echt chaos hier thuis, iedereen een beetje sacherijnig en teleurgesteld.. Dus het was echt het perfecte moment om het weekend weg te gaan, want ik moest er echt even uit!

Dus nadat ik de kinderen in bed had gelegd even alles van me afgezet. De rest van mijn spullen gepakt en een taxi gehaald naar de American Embassy, daar pikte Miriam me op. Bij haar thuis even lekker een wijntje gedronken met een morkop-achtig-iets (ja ron!) en daarna gaan slapen, want we gingen om 05.00 uur op om de files een beetje te ontwijken. Dus toen om 05.00 uur mijn wekker ging dacht ik eerst nee! Slapen! Toen mezelf toch maar uit bed gehesen, alles weer in de koffer gemikt en op naar de auto. Toen door Oxford Street naar de Shell pomp gereden om daar Sophie en Paulien op te halen. De andere twee die eigenlijk nog mee gingen, moesten opeens toch werken dus we waren met zijn vieren. Drie Nederlandse meisjes en eentje uit Parijs, nou the traffic hebben we helaas niet helemaal kunnen ontwijken omdat zodra het dus enigszins licht is de stad tot leven komt. Maar het was nou ook niet verschrikkelijk ofzo, dus wij begonnen aan onze rit naar Cape Coast met een zak wortels, 10 zakjes bananenchips - ja ze maken hier heel veel chips van bananen ipv aardappelschijfjes en dan heb je zoet en zoute is wel anders, maar lekker- 12 literflessen water en 20 cd's met verschrikkelijke muziek, maar wat eigenlijk steeds meliger word als je met zijn allen meezingt en alle herinneringen bij een zo'n nummer hoort. Roadtrip!

Normaal zou je eigenlijk gaan slapen als je om 5.00 opstaat om vervolgens drie uur in de auto te zitten. Maar ik wilde gewoon mijn ogen niet dichtdoen, ik verbaasde me elke keer weer over alles om me heen! Zoveel blokkades met politie, waar we dan heel lief naar lachten zodat we niet hoefden te stoppen om ze om te kopen en dan voordat ze zich bedachten heel hard doorrijden. De kraampjes langs de weg om de 5 meter die dan tien kilometer allemaal hetzelfde verkochten en ook op precies dezelfde manier je aandacht willen trekken. De jongens die gaten in de weg maken, ze vervolgens vlak voordat je er aankomt ze dichtgooien en dan tot 5 centimeter voor je auto blijven staan, omdat ze willen dat je ze betaald omdat ze het gat dat ze zelf hebben gegraven voor jou hebben dichtgemaakt zodat je er goed overheen kan rijden. Dan heb je nog de provideroorlog hier, dat is echt geniaal. Je hebt hier een paar big businesses dat zijn onder andere begrafenissen, want dat is hier de manier om op te scheppen over je geld en alles, ze houden echt enorme begrafenissen die beginnen altijd op zaterdag en gaan door tot zondagavond en het zijn gewoon enorme feesten. En iedereen die komt moet ook meebetalen en je hebt een dresscode en echt heel bijzonder.. en dan heb je de telefoonproviders, omdat iedereen de hele tijd zit te bellen hier. Je hebt dus drie grote providers, dat is het rode Vodafone - waar ik hier niet zo blij van word, aangezien ik wel de smsjes van alle Ghanezen krijg, maar vrijwel niks uit Nederland. - het gele MTN en dan heb je nog het iets minder goed vertegenwoordigde blauwe Tigo. En het maakt niet uit waar je rijd, overal zijn hele huizen rood, geel of blauw. Er staan overal stands, duizend reclames op tv, de logo's staan op de billboards, op de huizen, op de lantarenpalen, overal waar je kijkt zeg maar. Dan rij je langs een dorp met 4 krottenhuisjes en dan zijn ze allemaal MTNgeel.. Het was zeg maar elke minuut, hmm.. Vodafoneterritory, MTNdorp, of 100 Tigolantaarnpalen.

En dan zie je de eerste glimp van de oceaan. En dat is zoo geweldig! We reden door Cape Coast naar Elmina, dat is een klein vissersstadje. Daar reden we dus een tijdje rond tussen de veel te smalle straatjes volgepakt met mensen om een poging te doen de auto te parkeren. Wat dus niet lukte, dus uiteindelijk na veel boze blikken toch maar terug gereden totdat we ergens een modderig zijstraatje vonden. Daar 2 cedi gegeven aan de vrouw die zei dat we hem hier wel veilig neer konden zetten, zodat ze er een beetje op zou letten. En toen maar op onze slippertjes het hele end lopen naar het centrum, want daar zou welgeteld één eethuisje-achtig-iets zitten wat wel goed aangeschreven stond. Nou we trokken desondanks dat het een best toeristische plek is weer alle aandacht natuurlijk, van alle verkopers, mannen die met ons willen trouwen en zelfs een hele groep kinderen die een heel eind met ons meeliepen. En uiteindelijk bereikten we dan ook het eethuisje Coconut Grove. Het was inmiddels 9.00, wat natuurlijk niet zo voelde, maar we moesten dus kiezen uit het breakfast menu. We gingen dus voor de cheese omelet met koffie, aangezien bij de vraag naar sap op de kaart die er natuurlijk niet was. Nou we zullen het maar niet hebben over de oploskoffie en kleinste omelet ooit, want het was nou eenmaal de enige plek waar je daar kon eten. Daarna doorgelopen over het bruggetje, dwars over de haven met alle geweldige houten gekleurde bootjes.. Echt zo'n geweldig gezicht! Ik heb nu ook eindelijk mijn eigen bootjesfoto bovenaan de site staan, in plaats van een gejat van internet! Dat was dus een fotomomentje, en wij hadden afgesproken dat we eens even lekker toeristje gingen spelen dit weekend, want dat doen we verder helemaal niet, want wij zijn geen toeristen, wij wonen hier(A). Maarja het moment dat je de camera uit je tas haalt komen er nog tien extra mensen bij je staan.. Dus even snel wat kiekjes genomen en naar het fort gelopen. Zoals Sophie dan zou zeggen: Die mensen hebben magic boundaries, er is dan zo'n punt waar ze niet verder mogen lopen ofzo en dan draaien ze zich om en lopen weer terug.

Toen waren we bij het fort São Jorge da Mina en kregen daar een rondleiding. Dat was dus een fort en gevangenis geweest die oorspronkelijk door de Portugezen is gebouwd, daarna door de Nederlandse West-Indische Company is overgenomen. De Nederlanders hebben van daaruit slaven door de hele wereld verkocht. Onderin allemaal vrouwengevangenissen waar de gouverneur er dan af en toe even eentje bij hem liet komen, en als ze zich verzetten werden ze in een put gegooid of op de binnenplaats met een kogel aan hun been in de zon moesten staan, zonder eten of water totdat ze doodgingen. Dus dat was niet echt iets om trots op te zijn voor de Nederlanders.. Later is het weer veroverd door de Engelsen en het is nu uiteindelijk toch van de Ghanezen.

Daarna naar het wat kleinere kasteel-fort-achtig-iets wat verderop de heuvel staat gegaan. Van daaruit hebben verschillende landen het fort aan het strand beschoten dus het stond hoger dan het fort. Dus hadden een geweldig uitzicht over de hele stad! Daarna zijn we weer afgedaald en een tijdje over de vismarkt en straatjes gelopen, een heleboel kinderen blij gemaakt met foto's, uit een kokosnoot gedronken en mam, je krijgt de groetjes van je naamgenote in Elmina. Daarna zijn we teruggelopen naar de auto, want we hadden best trek van al die forten beklimmen - die omelet, wortels en chips waren nou ook niet zo'n geweldige uitwerking - waren allemaal al heerlijk aan het verbranden en we waren ook best moe van al die indrukken die je zo even naar je toe gegooid krijgt. Dus terug gelopen over het strand met onze voeten in de oceaan en slippertjes in de hand naar de auto die er gelukkig nog stond en op naar ons Anomabu Beach Resort..

Dat resort was echt perfect! Toen we naar de incheckbalie liepen, was het van: I can see the see! Uuhh, ocean! Was op zo'n 30 meter afstand, dus even snel inchecken onze bagage afgeven en toen kregen we onze twee twee-persoonshutjes aangewezen. Dus snel even alles bekijken, bikini's aan en twintig stappen naar de zee! Was echt een heerlijke middag, lekker gezwommen en echt enorme golven! Ik ga kijken of ik ergens kan surfen als ik een lang weekend vrij heb, word hier wel veel gedaan.. Verder lekker in de zon gelegen, beetje langs het strand gelopen en rond zeven uur naar het restaurant gegaan om daar lekker uit eten te gaan. Nou ze hadden echt alles, van pizza tot fufu en plantain. Gelukkig was Miriam nog even weg, omdat er iemand haar auto aan het nakijken was. Dus wij hadden een goed excuus om heel lang de kaart te bestuderen.. En natuurlijk onze medegasten. Na het eten nog even wat gedronken en toen waren we eigenlijk heel erg moe en we hadden de volgende dag nogal wat voor de boeg dus maar lekker gaan slapen. 7.30 ontbijt in het restaurant, was ook weer om blij van te worden, croissantjes, toast, watermeloen, papaja, ananas, mensen die je ei bakten/kookten precies zoals je het wilde.. En zowaar juice, die deze keer niet op was! In onze hutjes snel even aftersun, zonnebrand, deet op en een lange broek aan - ja, in die volgorde - alles weer in de koffer stouwen en op naar de auto maar weer op naar Kakum National Park. Ik moet echt vaker gewoon zeggen dat ik met een weekend meega, zonder dat ik eigenlijk echt weet wat we gaan doen, is alles nog leuker! We gingen dus naar het regenwoud. Was een uur rijden vanaf ons resort en we kwamen om 10.00 uur aan. Wij naar de balie, wij willen graag the Canopy Walk en de Nature Walk doen. 'Okey, you can pay at 10.15' Okee... Weird.. Maarja wij dus maar even de wc's en tentoonstelling daar onveilig maken en om 10.20 - Stel je voor, 5 minuten te laat! - weer terug naar de balie.. Het enige verschil was dat er nu nog 2 mannetjes bijstonden, die allebei graag wilden weten hoe onze Ghanaian boyfriends heetten. Dus betaald en kregen toen een mooie pas om onze nek gehangen en een gids toegewezen samen met nog 3 Duits-Oosterijkse mensen. Flinke klim naar boven en op het moment dat wij volgens mij allemaal dachten, goh ik weet niet hoe lang ik nog treden van een halve meter kan opstappen kwamen we bij een bordje Canopy Walk. Daar even een uitleg over wanneer en hoe hij gebouwd was en toen mochten we op de gigantische brug die overal tussen de bomen doorliep op 20 meter hoogte.. En het was behoorlijk smal, gelukkig was er telkens een platformpje waar je even goed rond kon kijken en foto's maken, want op de brug was je camera echt niet stil te houden! Maar echt zoo geweldig! Ik hou van bomen! Kijk maar naar de foto's en het filmpje die er hopelijk op wil.. Hoewel het dan natuurlijk nog steeds veel minder mooi is dan in het echt, maar toch. Nou bestonden die Duitsers met een Oostenrijks accent - of andersom - uit twee mannen en een vrouw. We hebben serieus een tijdje bedacht wat nou de combinatie kon zijn van die drie, maar in elk geval had de vrouw nogal hoogtevrees.. Dan is het dus nogal dom om die Canopy Walk te gaan doen! Dus toen we klaar waren en door wilden gaan met de Nature Walk, haakten zij maar af. En toen waren er nog vier! Ondertussen was het begonnen te regenen, dus een echt rainforest.. Helaas door de regen en het feit dat het eigenlijk al te laat was, helemaal geen dieren of vogels gezien. Eigenlijk moet je dan in het park gaan slapen, dan ga je om een uurtje of 5.00 net voordat het licht word een wandeling doen en dan zijn alle dieren nog actief! Misschien als we nog een keer een weekend daar in de buurt komen, zien we dan wel weer. Was in elk geval geweldig!

Nadat we weliswaar behoorlijk nat en vies in de auto gestapt waren, reden we naar Hans Cottage Botel. Een hotel/restaurant/krokodillenfarm vlakbij de ingang van het park. Dus heerlijk gelunched tussen de krokodillen, gelukkig was het inmiddels weer lekker zonnig geworden en waren we snel weer opgedroogd. Toen zijn we maar snel aan de terugweg begonnen, anders moesten we straks 3 uur in de file staan om alleen al Accra in te komen.. Viel allemaal gelukkig mee en waren om 18.00 allemaal terug in ons eigen huisje, ik kom binnen en boem, dag luxe, geen stroom. Dus met alle accu die ik nog had de foto's op de computer gezet, maar die kon ik natuurlijk nog niet op mijn blog zetten zonder enige uitleg eromheen, ik denk dat dit ruimschoots voldoende is.. Er komen nog meer foto's van de andere meiden, maar die wisselen we eind deze week uit dus die verschijnen vanzelf!

Maandag was een gewone dag, wel een echt maandagochtendgevoel. Maar je zit er zo weer in.. Vanochtend weer om 5.30 gaan hardlopen, want het word nu echt te warm om na 08.00 te gaan. 'S Middags lekker nagels gelakt met Daniëlla en eens even lekker haar kamer verbouwd.. We hebben sinds vandaag een nieuwe cleaner: Jacob. Tot nu toe gaat alles goed;)

Dus het leven gaat weer gewoon door hier!

xxJ