Met mijn voeten in de sneeuw - die nu gesmolten is - en mijn hoofd in de Afrikaanse zon ben ik nu alweer bijna twee maanden thuis. Ondertussen bijna iedereen weer gezien, ik ben weer van alle souvenirs af, alles waarnaar je verlangt in heimweeïge periodes is nog precies zo als het was, ik heb zowaar internet, stromend water en elektriciteit tegelijk! Dus geen wachten meer tot de stroom aangaat en HALLO AIRCO! Ik kan water uit de kraan drinken en inmiddels hebben alle kledingstukken zonder labeltje - en dus met een onzekere wastoekomst - het overleeft.

De laatste zes weken zijn zo snel gegaan, dat ik de laatste weekjes opeens nog een heleboel dingen moest regelen die ik eigenlijk als relaxed-we-hebben-nog-alle-tijd-onderwerpen had afgestempeld. Daarbij ging ik ook nog een lang weekend weg, was het de laatste week school dus op zijn Amerikaans voor elke gelegenheid koekjes en taart meenemen en nog een heleboel dingen die ik toch wat te strak ingepland had. Maar dat lijkt nu allemaal weer zo lang geleden en lang niet meer zo gestrest.

Die laatste twee weken ging het leven gewoon lekker door in zijn oude ritme. Je merkte alleen wel het enorme cultuurverschil in de kerstvoorbereidingen. De malls waren enorm opgedirkt met kerstbomen en alles wat je maar kon verzinnen, er werd voortdurend een kerstcd van Celine Dion en Bob Marley gedraaid. - wat een combi - overal Kerstmannen, maar de huizen van de locals waren gewoon zoals altijd. Er bleven alleen steeds mensen komen uit de dorpen naar Accra, om nog maar even wat bij te verdienen voor nieuwe kleren en eten met de kerst. Dus de files werden erger en erger. Waar je een week daarvoor na 9 uur wel weer rustig kon rijden, ging je nu helemaal niet meer heen als het niet noodzakelijk was. De mannen die zich opwerpen om verkeersregelaar te zijn op de drukke kruispunten waren verdwenen, dus het gebeurde nogal eens dat een kruispunt chaos was - ja, nog erger dan normaal - omdat van vier kanten de auto's, taxi's en tro-tro's met hun neus tegen elkaar aan stonden. Hilarisch! In elk geval als je niet heel dringend ergens moet zijn.. En overal extra roadblocks, waar politieagenten je aanhielden met het motto je zo veel mogelijk geld voor onzinnige redenen af te troggelen.

Verder was mijn een-a-laatste weekend een lang weekend voor thanksgiving, waar AIS natuurlijk vrij voor was, dus we hebben voornamelijk gezwommen, spelletjes gedaan en een nieuwe ontdekking: bellen blazen!

Het weekend daarop was mijn laatste en vrije weekend, en het begon ook nog op vrijdag! Dus na donderdag de kids in bed gestopt te hebben, ben ik naar Pauline en Sophie gegaan. De zus van Monica had me verteld over een club Bywel's waar je een mix hebt van de plaatselijke- en expadcultuur. Dus wij daarheen, was echt stampvol en na een tafeltje te hebben bemachtigd naast de goot - lekker - aan onze halve liter starbier! We zaten natuurlijk weer naast een paar te praatgrage Deense/Engelse/Duitse/Canadese of whatever nationaliteit mannen en keer op keer werd het vooroordeel van het feit dat de Afrikaanse mensen veel beter kunnen dansen dan de rest weer bevestigd. Ik bleef daar slapen, maar ze moesten gewoon weer werken vrijdagochtend, dus ik bleef lekker in bed liggen tot een uur of negen om daarna een taxi te nemen naar the Boundary Road om mijn spullen te pakken voor mijn allerlaatste weekend weg!

Na een heel relaxed dagje weer terug in Oxford Street/Cantoments Road/You know that street were the Shellstation is? Of hoe je het ook wil noemen om het duidelijk te maken aan de taxichauffeur.. We gingen lekker eten in een Thais restaurantje dat welgeteld drie tafels had, waarvan er twee in een afgesloten deel stonden met airco en een tv waar de hele tijd reclame werd gedraaid over wintersportvakanties.. weird. Maar het eten was echt geniaal! Als het niet nog maar zes dagen duurde voordat ik terugvloog was ik er zeker nog een keer teruggegaan. Daarna zijn we nog even bij het Rain festival wezen kijken dat heel Oxford Street had geblokkeerd en naar Smoothies geweest natuurlijk.

De volgende ochtend zoals altijd later weggegaan dan we van plan waren, wat een beetje jammer was, want we hadden zo'n mooi plan! Het moeilijkste voor het laatst bewaard natuurlijk, maar we hadden al behoorlijk wat witte stranden gehad dus nu was het tijd voor wat binnenland! Dus het doel was Akosombo een dorpje aan de volta in de East Region en dan nog wat dingen eromheen als het haalbaar was. Het begon de avond van tevoren al goed, want we wilden reserveren voor ons hostel, alleen klopte het telefoonnummer in onze gids blijkbaar niet dus dan maar gewoon zonder reservering erheen! Er was ook geen rechtstreekse tro-tro, dus het werd een echt lift/backpack weekend. Taxi naar tro-trostation genomen, daarna een tro-tro naar Tema. Tema station was wat groter dat ik me het voorgesteld had en we moesten overstappen in een gehucht in the middle of nowhere. Dus voordat we eindelijk iemand hadden gevonden die daadwerkelijk de goede minibus wist, waren we het station al drie keer rond geweest.

Dus wij in onze tro-tro op de beste blek, want hij was nog bijna helemaal leeg. Het nadeel daarvan was dat hij pas vertrok als hij vol was, dus zaten we nog een hele tijd te wachtend iedereen aan het verstand te brengen dat we echt geen magnetische ketting die geluk bracht of andere troep nodig hadden. We stapten halverwege uit bij Shai Hills een reservaat daar, alleen kwamen we er net te laat achter dat er twee ingangen waren en wij natuurlijk bij de verkeerde waren gedropt. Het was dus helemaal uitgestorven op een paar krakkemikkige kraampjes en een eettentje verderop, we zouden dus niet verhongeren. Er was in velden of wegen niks te bekennen op wielen, dus even wat zakjes water en bananen ingeslagen en op naar onze iets minder spectaculaire tocht. Het was inmiddels al 12 uur, lekker warm en wij gingen maar eens even een wandeltocht doen van 3 uur. Aha. Was heel gaaf, eerst een stuk door de savanne, daarna langs een meer, naar een grot en weer terug. We gingen door een gat in het plafond van de grot erbovenop en vanaf daar had je echt een uitzicht over het hele park. Er was niemand - wie is er dan ook zo gek om op het heetst van de dag op safari te gaan - het enige wat je hoorde was de steengroeve een paar kilometer verderop en de bananenlievende bavianen. En de gids af en toe dan.

Na afscheid genomen te hebben liepen we terug naar de weg. Wat bleek nou, de mensen die er stonden toen wij begonnen stonden er nog steeds! Nou was het niet dat er geen minibusjes langskwamen integendeel, best wel veel eigenlijk. Alleen waren ze allemaal vol, want geen een chauffeur vertrekt zonder zijn busje volgestouwd te hebben en niemand is zo gek om bij Shai Hills of eerder uit te stappen. Dus we taaiden maar af naar het eettentje, er waren wel mensen alleen zaten die allemaal achter een klein tv'tje gekluisterd. Uiteindelijk kwam er een jongetje naar ons toe, wat we wilden. Hij wist niet wat ze hadden dus zou wel even zijn zus halen. Na een kwartier kwam er een meisje naar ons toe die niet erg blij leek ons te zien. Dus wij vragen weer wat er te eten is. Fufu en banku. Alleen fufu en banku? Geen chicken and rice? Nee. Nou doe dan maar een cola. Er was een piepklein winkeltje met basisdingetjes naast - huh, concurrentie wat is dat? - dus daar hebben we een pak crackertjes als lunch gehaald, want de bananen hadden we ook wel weer gezien. Op een gegeven moment kwam er een Australische journalist - die trouwens nodig naar de kapper moest - die zei dat hij daar al 2 maanden was en nog met niemand Engels had gepraat. Toen besloten we dat het tijd was om ons weer in een minibusje te gaan persen.

Dat was natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, de mensen die daar al stonden deden al niet echt een poging meer om iets aan te houden, dus wij waren een welkome aanwinst. Omstebeurt gingen we in de hete zon staan met onze liefste glimlach, proberend iets aan te houden. Na een uur of wat, ons hard afvragend of we hier ooit weg zouden komen stopte er een enorme touringcar waar een gospelkoor inzat die op weg waren naar een festival in Ho. Daar was plek genoeg voor ons allemaal en ik had gewoon beenruimte! Ik had al zo lang niet meer in een grote bus gezeten. En het feit dat de voor- en achterkant heel hard verschillende liedjes door elkaar aan het zingen waren en we ons vooral slapende hielden om maar niet iedereen ons telefoonnummer te hoeven geven, was het een geschenk uit de hemel. Anders hadden we waarschijnlijk nog beter kunnen gaan lopen.

In Kpong werden we er weer uitgegooid en fijn nagezwaaid door de hele bus. Daar fiks afgezet door de taxichauffeur, hij wilde 4 cedi om ons naar ons resort te brengen en als er geen plek was naar een andere. Maar wij dachten dat het resort in Akosombo was, alleen was dat niet het geval, het was in Atimpoku een stuk daaronder en dat was minder dan 5 min rijden. Heel dom natuurlijk, want je zult nooit een taxichauffeur vinden die niet aan het begin met een 3x zo hoge prijs komt aanzetten.. Het resort zat vol en we hadden inderdaad het verkeerde telefoonnummer, dus na onderhandelen met de chauffeur kwamen we overeen op 2 cedi als hij ons naar het resort ernaast reed en hij ons zijn telefoonnummer mocht geven, zodat als we hem de volgende dag nog nodig hadden konden bellen. Nou dat was nog eens een mooie deal, we worden er steeds beter in.

Aangekomen bij ons resort was er niemand te bekennen, dus we gingen maar even op eigen houtje kamers bekijken. Toen kwam er een man die vertelde dat de kamers 65 cedi's waren en dan met airco, licht, stromend water en een vloer zelfs. Het was wel iets meer als we gewend waren voor een kamer te betalen, maar het was mijn laatste weekend, we deelden toch met zijn drieën en met alle extra's was het wel oké. Airco deed het, licht deed het, zal wel goed zijn. Het was letterlijk te mooi om waar te zijn. Helemaal geïnstalleerd (zere) voeten omhoog en Sophie springt onder de douche. Uuhhh water? Het water deed het dus niet, dat was hij even vergeten te zeggen. Iedereen wil natuurlijk graag een badkamer voor de sier. Ze zouden wel een emmer komen brengen. Dus, op naar de baas om te klagen, was ook al zo'n bijzonder figuur. Vooruit we mochten wel 5 cedi korting en anders moesten we maar een goedkopere kamer nemen zonder badkamer? Fijn dat ons dat meegedeeld werd dat die er ook zijn. Dus uiteindelijk weer verhuist naar een kamer zonder badkamer, maar wel met een kantoor, logica? En toen waren we echt toe aan een duik in de Volta. De stroming was helemaal niet sterk die middag, het was zo fris en ik had al zo lang klem gezeten tussen een vrouw met een enorme vuile washoop en het raam dat ik gewoon lekker de hele rivier in een keer overzwom. En bij het zien van de andere oever die niet zo fris was als ik gehoopt had, maar weer teruggezwommen.. En ik voelde me zo schoon, verkies douchen met uitzicht toch boven een groezelig hokje.

Het eten was het volgende obstakel, de keuken zou om zeven uur dichtgaan, wij braaf om half zeven aan een tafeltje. Het was al zeven uur voordat we konden bestellen aangezien een groep Fransen heisa aan het maken waren over de rekening die niet klopte en een groep Indiase mensen hun bestelling en de plaats waar ze het wilden hebben telkens veranderden. Ondertussen kwamen we erachter dat het resort wel drie medewerkers had. De baas, die alleen maar op zijn kont bier zat te drinken, de kamerverhuurder/ober en de kokkin/waarschijnlijk ook nog schoonmaakster. Die twee waren allebei zo bang voor de baas, dat ze nooit tegen hem ingingen. Dus toen wij eindelijk hadden besteld had de baas de kokkin bij zich geroepen - die was namelijk ook nog boekhouder - want de boeken klopten niet. Zij durfde niet te zeggen dat ze nog aan het koken was voor ons, dus ging braaf naar hem toe en liet het eten lekker staan. De ober bleef vervolgens zover mogelijk van ons vandaan, omdat hij dondersgoed wist dat zij niet aan het koken was. Hij verstopte zich gewoon! Daar zaten we dan op een heel mooi plekje, met heel erg honger en op de koop toe een Indiase man die ons een beetje te interessant vond. Uiteindelijk ging Pauline kijken bij de kokkin en aangezien die er niet was en de ober waarschijnlijk ergens onder een tafel zat naar de baas. Gelukkig stuurde hij haar meteen terug naar de keuken en binnen een kwartier hadden wij dan ons nogal afgekoelde, veel te duur geprijsde eten waar we drie uur op hadden gewacht. Maarja je moet toch wat. Daarna stomme kaartspelletjes gedaan en bier gedronken totdat het op was - ja, dat klinkt heel leuk, in werkelijkheid hadden we er allemaal 1 gehad en toen was de voorraad op en het water ook en de cola en alles eigenlijk. Want de baas kocht pas in als alles op was, wat waarschijnlijk ook onze schamele avondmaaltijd verklaarde.

De volgende ochtend naar het resort ernaast gelopen om te ontbijten, als we er dan niet konden slapen.. Dat was stukken beter gelukkig! Nog wat gezwommen en gelezen, heisa gemaakt over de rekening, onze spullen weer bij elkaar gepakt, op weg naar het tro-tro station nog een enorme python tegengekomen die net in stukjes was gehakt door een groepje jongetjes en toen hadden we Atimpoku wel weer gezien. Op naar de Boti Falls!

Er was niet echt een rechtstreekse route naar Boti Falls, dus we lieten ons leiden door de gids. Dat was dus niet echt een geweldig idee, verder is het wel heel handig om te kijken wat er op een bepaalde plek allemaal te doen is maar van de wegen klopte dus helemaal niks. We kwamen uit in een klein dorpje, waar we de tro-tro stations toch wel weer gingen waarderen aangezien het dorpje voornamelijk bestond uit een lange straat, waar elke paar honderd meter weer een busje stond. We wisten eigenlijk ook niet zo goed waar we heen moesten, maar er was daar ook een glazen kralenfabriek en aangezien iets echt Ghanees is, moesten we dat maar eens gaan onderzoeken. Alleen bedachten we halverwege dat het zondag was en hij waarschijnlijk dicht zou zijn. Dus gingen we maar een groepje mensen vragen welke tro-tro we het beste konden nemen, toen liepen we weer tegen het feit aan dat als Ghanezen het niet weten ze gewoon wat zeggen. Gelukkig kwam er toen iemand aanrijden en ze zeiden allemaal dat hij het wel zou weten. Dus wij daar drie verschillende verhalen aangehoord over wat het beste was en toen bleek ook nog dat hij de eigenaar was van de beadfactory, dus we kregen een persoonlijke rondleiding. Wel heel snel want het was al half 4, daarna heeft hij ons helemaal naar de andere kant van de weg naar de goede tro-tro gebracht en gezegd waar we eruit moesten, dus dat was weer een gelukje! Viel tegen hoe lang het nog was, maar er werd mij naar achter gecommuniceerd dat Sophie naast een gids zat die bij the Falls werkte dus dan wisten we ook weer hoe we verder moesten. Een taxi gedeeld met twee anderen en heel snel van de trap af naar de watervallen gerend er een kwartier als echte japanners foto's staan schieten om daarna weer heel snel met de taxi terug te gaan, want het was al 5 uur en het begon al lekker donker te worden.

De taxichauffeur reed door zijn dorpje en we stopten even en werden voorgesteld aan zijn moeder, was wel leuk om even echt in zo'n dorpje te zijn ipv er heel hard langs te rijden, de zon ging onder en dat was echt een supermooi effect van het rood op de kleien huisjes. En toen raceden we weer verder. Werden we een dorpje verder gestopt door een politieagent die precies wilde weten wat wij obruni's hier wel niet deden. We're going to the tro-tro station in Akropong. What are you going to do there? Take a tro-tro. Were to? Accra duh.. Nou toen mochten we weer doorrijden. Maar dan krijg je toch wel even de kriebels, je hebt geen idee waar je bent en als het meezit kan die politieagent je gewoon daar in de gevangenis zetten.. De hele middag was al een race tegen de klok en we hadden verloren, want het was donker en zondagavond en bijna kerst en toen we op het station waren stonden er dan ook al enorme rijen met mensen voor ons die ook allemaal naar Accra wilden. Minstens twee uur in de rij gestaan en in verschillende tro-tro's en taxi's gezeten die dan toch niet vertrokken, omdat de passagiers weer ruzie gingen maken om de met de minuut stijgende prijs. Ik begon al allemaal scenario's te bedenken dat we niet meer weg kwamen en ergens daar moesten gaan slapen, het werd met de minuut chaotischer en we begonnen ons al wel wat minder gemakkelijk te voelen. Uiteindelijk een tro-tro naar Madina, een suburb van Accra genomen. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest in een rijdende tro-tro te zitten! Daar een taxi voor 7 cedi's om eerst mij in East Legon af te zetten en daarna Sophie en Pauline in Osu. Dat betaal ik normaal als ik vanaf East Legon naar Osu ga, dus we wisten ook eigenlijk wel dat het niet klopte.. Dus nog een halfuur rondjes gereden totdat ik eindelijk iets ontdekte dat ik herkende en thuis afgezet. Inmiddels was het 10 uur en ik kon gewoon niet geloven dat ik veilig thuis was. Al met al was het een geweldig weekend, de tegenslagen waren het waard, echt eentje om op terug te kijken!

Alles was die week voor de laatste keer en het is voorbij voordat je het door hebt. Dinsdag ging ik nadat ik eindelijk een telefoontje van Gladys, de vrouw die mijn jurk maakte gehad had, naar haar winkel om door te passen. Nadat alles nog een beetje veranderd was kwam ze met nog een jurk als kadootje omdat ik wegging. 's Avonds ging ik afscheid nemen van Echt heel lief! Woensdag hadden we kerstviering op de Bijbelstudie en ik moest ook meteen afscheid gaan nemen van iedereen, dus dat was wel naar. Het was net zoals met mijn afscheidfeestje, als de eerste mensen weggaan besef je pas echt dat je ze een tijd niet gaat zien. Aan de andere kant ook wel weer gaaf dat je zo'n band kan opbouwen in 4 maanden tijd.

Toen naar het immigratiekantoor, want ik was de week daarvoor met René daarheen geweest om mijn visum te laten verlengen. Hij was al een beetje over tijd namelijk en we dachten niet dat ze daar op het vliegveld heel blij mee zouden zijn. Dus ik ging terug met Jean om hem op te halen, nou de files waren echt verschrikkelijk. Je doet er echt zoveel langer over! Dus ik wipte even dat kantoortje in en vroeg om mijn paspoort. Had hij hem nog niet klaar! - hij zou maandag of dinsdag klaar zijn - toen was ik echt heel sacherijnig en dat hem ik hem duidelijk gemaakt ook. Of ik niet kon wachten, nee want ik moest meteen weer terug om Daniëlla en Jan-Nathan eerder uit school te halen, want we gingen als verassing naar de bioscoop. Dat zijn echt van die verschrikkelijk frustrerende dingen! Maar hij voelde zich wel schuldig, want hij wist ook wel dat ik morgen wegging en die middag had hij René ook nog gebeld om zijn excuses te maken. Dus daar ging mijn laatste al niet zo relaxte dag meer, omdat ik nog wat souvenirtjes moest hebben en het grootste deel inpakken. Wat kan ik toch goed plannen!

Dus donderdag meteen nadat ik Jan-Nathan en Daniëlla voor het laatst naar school had gebracht met Lisa naar immigratie gereden. Met mijn verschrikkelijke richtingsgevoel wist ik nog steeds de weg niet, dus gingen we het net als de dag daarvoor bij het wanstaltige presidentiële huis waar geen president woont maar weer vragen. Het is gebouwd door de president van nu, maar hij is nu af of bijna af en nu zijn er bijna weer verkiezingen. En eerst moest de franse ambassade ernaast worden afgebroken, want stel je voor dat ze gaan spioneren, dat kan echt niet. Maar, daar staan dus wel heel veel bewakers en die weten dat heel goed en hebben toch de hele dag vrij weinig te doen. Denk ik.

Dit keer kreeg ik mijn paspoort gelukkig wel meteen mee, met een mooi visum erin. Ik had gewoon nog een maand langer kunnen blijven! Nog even wat souvenirtjes, daarna naar school Jan-Nathan en Daniëlla ophalen en Monica daar ontmoeten. Afscheid nemen van de rest van de mensen en daarna gingen met René even ergens lunchen als afscheid. Ik moest namelijk echt een keer fufu eten. Daniëlla moest nog naar de Nederlandse school dus ik ging met Jan-Nathan de laatste dingen inpakken en alvast met de taxi naar Kotoka airport om alvast in te checken. Schilderijen helemaal ingepakt met bubbeltjesplastic en mijn koffers mochten er zonder problemen doorheen. We hebben toen met zijn allen nog even voor het laatst wat gedronken op het terras en toen was het al tijd om afscheid te nemen. Op dat moment kon ik niet geloven dat het donderdagavond 9 december was. Wat was er gebeurd met augustus, september, oktober en november?

Nog zo lang mogelijk rondgelopen door de winkeltjes, toen zonder moeite door immigratie en ik stond al een tijdje in de rij voor de douane. Het was 21.15 en ik dacht, goh dat heb ik toch goed voor elkaar deze vlucht, ik was zo relaxed, voelde me volkomen op mijn gemak in mijn groene sandaaltjes en leren jasje, terwijl iedereen zat te zweten in een winterjas met een heleboel handbagage en ik had alleen een lekkere stoffen tas. Dat was het moment dat ik het realiseerde. Ik had iets onder mijn arm, iets heel wanstaltigs, SHIT schilderijen! Okee denk na, wanneer had je ze nog, waar heb je ze neergezet, hoe lang duurt het om daar terug te komen, was het voor of na immigratie, hoe laat is het nu, zijn ze er nog, ga ik dat halen?

Ik bracht in elk geval wat leven in de brouwerij op het vliegveld, ben als een gek teruggerend, de immigratie- en paspoortcontrolemannetjes omgepraat op een manier waarvan ik nooit dacht dat ik het kon en stond binnen de kortste tijd weer voor het winkeltje waar ik ze had neergezet.

De ironie wilde dat het een glazen deur was en.. hij was op slot. En er stond met grote letters op dat hij om 22.00 dichtging. Het was op zijn laatst half! Daar stond ik dan als een debiel voor de deur van een winkeltje naar binnen te turen en aan de deur te rukken bedenkend wat ik nu weer moest verzinnen. Toen begon ik mensen lastig te vallen, iedereen met een uniform of badge werd mijn slachtoffer. En ik werd maar doorverwezen en doorverwezen. Niemand had het nummer van de eigenares die te vroeg weg was gegaan en waarschijnlijk de deur dicht had gedaan net nadat ik weg liep, dus allang ver van het vliegveld verwijderd was. Uiteindelijk kwam er iemand met het geniale idee dat ik het maar beneden bij de receptie moest laten omroepen. Nou ik heb het serieus overwogen, ook al had het totaal geen nut gehad. Alleen was het 21.45 en om tien uur vertrok mijn vlucht, dus ik moest eigenlijk een kwartier geleden al in het vliegtuig zitten en ik moest nog door de paspoortcontrole, immigratie zonder briefje en de douane. En ik was echt niet van plan om mijn vliegtuig te missen. Dus als een gek weer terug overal doorheen, ik was gelukkig niet de enige late persoon en we werden door een stewardess ongeveer door de douane gesleurd en op de bus gezet naar het toestel. Daar zat ik naast een oud Ghanees stel ontzettend gefrustreerd waarom ik toch altijd weer op de verschrikkelijkste momenten geconfronteerd werd met mijn chaotischheid.

Ongeveer zeven uur later stapte ik uit het vliegtuig en werd ik totaal overdonderd onthaald door een groep van twintig mensen die allemaal zo gek waren om om half 6 op Schiphol te staan. Echt onbeschrijfelijk.

En de rest weten jullie. Het was een geweldig avontuur, heb het onwijs naar mijn zin gehad, vond het ook heerlijk om er over te schrijven tot in de vervelende details toe en dat er zowaar mensen waren die het lazen en er op reageerden!

XxJ